Rozważam sobie...

Zastanawiałam się ostatnio nad moim podejściem do odsłuchiwania muzyki. I tak, tego słowa używam tu z premedytacją, bo i podejście nie jest takie najbardziej dla mnie typowe. 


Tyle razy z niektórymi moimi znajomymi wygłaszaliśmy opinie, że potrafimy zachować obiektywizm jeśli idzie o postrzeganie jakiegoś dzieła muzycznego. Pomijam tu gusta i guściki. Mówię tu bardziej o takim...podejściu do formy. Mówiliśmy, że przez pryzmat tak częstego spotykania się z wrażeniami dźwiękowymi różnego typu potrafimy spojrzeć na wszystko nieco "z góry", na całokształt.
Tymczasem co jakiś czas dopada mnie myśl, że tak absolutnie nie jest! Co prawdy Ameryki drugi raz tutaj nie odkrywam, ale to jaką częścią dziedziny zwanej Muzyką się zajmujemy wywiera na nas piętno. I to piętno na tyle silne, że przyjdzie taki moment, że nie będziemy umieli go z siebie wyprzeć.


Konkretnie to słuchając ostatnio Muzyki napotkałam w swojej głowie na dwa nurty.
Jeden, może bardziej naturalny, gdzie słuchając muzyki przysłuchuję się tekstowi i jak każdemu czasami coś mi "chodzi po głowie". 
I ten drugi, w którym choćbym nie wiem co robiła, nie potrafię wyprzeć z głowy tego instynktu przysłuchiwania się partiom instrumentalnym we wszystkim co usłyszę. I to już zdecydowanie jest nabyte. I zdaje mi się, że dużo częściej występujące.



Moje rozważania opanowała również myśl, że mimo umiłowania treści słownej pod różnoraką postacią, żywię ogromny szacunek do muzyki absolutnej. 

Dotknij Panie moich oczu, abym przejrzał
Dotknij Panie moich warg, abym przemówił

Dotknij Panie mego serca i oczyść je

Pokora

Pokora


Tak, to jest to.
To jest coś, czego warto się nauczyć.
I nigdy dosyć tego wpajania.


Pokora


To słowo powinno się we mnie wyryć.
Wypowiadam je nie wiedzieć czemu z uśmiechem, jak gdyby myśl o pracy, jaką niesie ze sobą dawała spokój.



Pokora


By dobrze myśleć o innych
każdym jednym z osobna
Pokochać mocniej niż się wydaje, że można



By mieć szacunek do każdego dźwięku, który wydaję z trzewi fortepianu.

Słuchawki o!głuszające

Dookoła mnie narasta chaos.

Sprawy mniejsze większe naciskają, prą na mnie jak góra lodowa.

Przychodzi taki moment

po wściekłościach

smutkach

wszelkich próbach oddalenia tak zwanego kielicha goryczy

wkładam słuchawki 

i nie ma mnie

dla ciekawiącej mnie kobiety w średnim wieku, która w jednej ręce dzierży zakupy, w drugiej rozgadany telefon, a sama wygląda jak alternatywna czterdziestka

dla sprzedawczyni poprawiającej w imię usprawiedliwienia dla moich podejrzanie zzieleniałych spodni kartkę na regale z napisem "ŚWIEŻO MALOWANE!"

dla spracowanej sekretarki Pani Dyrektor, z wysiłkiem mówiącej tak, załatwię, na jutro, na już, na przedwczoraj

i dla moich rzeczy zostawionych w sklepowej szafce na nocne czuwanie  nad panującym tam stwierdzeniem Inwentaryzacja

Cyrk na kółkach.

Koniec końców

Dom

Herbata

I "Optymistyka"

Zacznijmy prozaicznie.

Pisałam.
Później przestałam.
Przyczyny zostawmy historii.
Ale jestem znów
Obecna
Dzisiejsza, wczorajsza, mam nadzieję wciąż przyszłościowa.
W chwili obecnej z uśmiechem na ustach.